Ben Cahilim Benim Dilde Nazım Yok Türküsünün Hikayesi

Aşık Ahmet bundan kırk sene evvel [1890’da] İzmir’e gelmiştir. Yüksek bir aile ile aşıkane bir macerası olup bu yüzden hapsedilmiştir. Bir gün İzmir’de Başoturak’ta arkadaşı Hüseyin Çavuş’la oturmakta ve bağlama çalmakta iken kim olduklarını bilmediği dilber birkaç hanımın uzaktan gelmekte olduklarını görür ve şu kıtayı söyler:

Sallanı sallanı gelip geçersin
Söyle ince bellim kimin yarisin
Kara bağrım delip kanım içersin
Söyle ince bellim kimin yarisin

Hanımlar yaklaşıp yanlarından geçtikleri sırada yüksek sesle terennümünde devam eder:

Karşımda durursun dedim hanımsın
Evvel iki gözüm sonra canımsın
Çok naz etme kömür gözlüm benimsin
Söyle ince bellim kimin yarisin

Kapında olsaydım ben körpe kuzu
Yerin çiçeğisin göğün yıldızı
Ahmet’i sevmez mi beyimin kızı
Söyle ince bellim kimin yarisin

Zabıta işe müdahale eder, meğer hanımlar vali Süleyman Paşa’nın refikası ile kerimeleri imiş. Polisler aşıkı tutarak valinin huzuruna çıkarırlar, hapsine emir verilir. Ertesi gün Ahmet’in sarkıntıcı değil, bir aşık olduğunun farkına varırlar, dinlemek şartı ile kendisini tahliye ederler. O da valiye hitaben şunları söyler:

Mağrur olup çıkma uçup semaya
Bir gün hakipaya konarsın beyim
Felekle durmak olmaz davaya
Kırar kanadını incitir beyim

İstersen şah ol istersen paşa
Dünya Süleyman’a kalmadı haşa
Bu yer merdivendir çıkarsan başa
Akıbet geriye dönersin beyim

Sefil Ahmet açtı aşkın kitabı
O Hakk’ın emrine olmuş ustadı
Bu can emanettir yoklar sahibi
Bir gün cansız ata binersin beyim

Paşanın kızlarına ve refikasına hitaben de şunları söyler:

Ben cahilim benim dilde nazım yok
Dilim perde tutmaz elde sazım yok
Senin hanımlara layık sözüm yok